در حالیکه مردم ایران بیش از ۴۸ ساعت است که از حسابهای بانکی خود قطع شدهاند، برخی یک سوال ساده اما اساسی را مطرح میکنند: پولها کجاست؟
دهها هزار نفر از شهروندان ایران اعلام کردهاند که دیگر به داراییهای خود با هر ارزی دسترسی ندارند. آنچه در نخستین روزهای جنگ با اسرائیل بهصورت محدودیت در میزان برداشت آغاز شد، حالا به انسداد کامل حسابها تبدیل شده است.
امیرحسین، ساکن تهران، به ایران آنفیلتر گفت که حداقل به ۱۰ خودپرداز در محلههای مختلف سر زده، به این امید که شاید یکی از آنها بتواند مبلغی اندک برای خرید مواد غذایی هفته آینده به او بدهد؛ فقط در صورتی که مغازهها از کالاهای اساسی خالی شوند.
روایتهایی مشابه در شبکههای اجتماعی فراوان است و مشکل تنها به کارتخوانها یا خودپردازها محدود نمیشود. چندین روز است که شهروندان در سراسر کشور از تعطیلی کامل خدمات بانکی خبر میدهند، بدون هیچ توضیحی، بدون هیچ جایگزینی، و بدون هیچ چشماندازی برای بازگشت فعالیتهای مالی.
«پس پول من کجاست؟» امیر میپرسد. «چطور ممکن است که فقط چند روز بعد از شروع جنگ، یکشبه دیگر نتوانم حتی از حسابم پول بردارم؟ شاید دارند با پول ما این جنگ را تأمین مالی میکنند. اگر نه، پس با آن چه میکنند؟»
جمهوری اسلامی سالهاست که با اتهام فساد ساختاری مواجه است. بنابراین، حتی اگر فرضیه امیر افراطی بهنظر برسد، بسیاری از ایرانیها از خود میپرسند چطور دولت قادر است دهها هزار موشک بالستیک، یک برنامه هستهای فعال، و وزارتخانههایی پرخرج را تأمین مالی کند، آنهم در میانه جنگی که بدون تردید بسیار پرهزینه است و در حالیکه مردم حتی به حسابهای شخصی خود هم دسترسی ندارند.
